Visje eten

In ons vak heb je vaak te maken met dinerbesprekingen voor verjaardagen, bruiloften en vele andere feesten en vaak komen de kinderen tenslotte nog even als laatste aan bod. Als je het voorstel doet om de kinderen mee te laten eten met het menu of in ieder geval een gedeelte ervan valt er vaak een stilte of krijg je verbaasde blikken aan de andere kant van de tafel. Maar volgens mij is het juist tijdens dit soort gelegenheden leuk om kinderen te laten proeven van een aantal speciale gerechten die ze niet altijd thuis eten, of ben ik nu zo naïef? Dat patatje, pannenkoekje of bitterballetje kunnen we altijd nog wel achter de hand houden als ze echt niets lekker vinden.

Uit ervaring weet ik dat het niet altijd makkelijk is de juiste balans te vinden tussen gezond en echt lekker eten en een broodje kroket (dé favoriete snack van onze zoon). Soms heb je dat gewoon even niet in de hand.

Ik kan mij nog herinneren dat, toen mijn zoon nog niet kon praten en wij in de auto over de A13 sjeesden, die kleine maar zat te lachen en te wijzen. Papa natuurlijk blij en met zijn duim omhoog gezellig terug brabbelen, want als vader zie je niets liever dan een gelukkig kind.

Tot dat ik erachter kwam dat hij naar die grote M zat te wijzen en ik in de achteruitkijkspiegel zag dat hij een glimlach op zijn gezicht had waar die clown van dat restaurant jaloers op zou zijn (met dank aan de toentertijd lieve oppas).

Inmiddels is die gozer zes jaar en zitten we regelmatig gezellig een visje te eten in Scheveningen. Pas keek hij aandachtig naar mijn broodje haring en vroeg: ‘Hé, pap mag ik even proeven?’ Hij nam een flinke hap, trok een vies gezicht en slikte het met moeite door. ‘En, lekker?’, vroeg ik. ‘Mwah, het is niet mijn lievelingseten’, was het antwoord en snel greep hij weer naar zijn portie kibbeling. ‘Geeft niets hoor jongen, je hebt het in ieder geval geproefd’, en dat zouden meer mensen moeten (laten) doen.

Yuri Verbeek